De term Muscle Car duikt pas op in de jaren zeventig, wanneer het segment al lang over z'n hoogtepunt is. Tijdens de jaren zestig werden de modellen die we vandaag als Muscle Car bestempelen eerder Super Cars genoemd, als ze überhaupt een naam kregen. In de jaren zestig hadden marketingjongens nog geen vast zitje in de raad van bestuur en was het onnodig elk nieuw subsegment van een gepaste trendy benaming te voorzien.

De definitie: In z'n meest afgelijnde vorm is een Muscle Car een middelgroot, op prestaties gericht model, aangedreven door een krachtige V8-centrale en (destijds) verkrijgbaar tegen een aantrekkelijke prijs. Tijdens de zestiger jaren bestond een dergelijke versie van bijna elk model. In zo'n geval geldt de omschrijving vanzelfsprekend enkel voor de krachtigste versie en niet voor z'n mindere broertjes. Onder meer de Chevrolet Chevelle SS, Dodge Charger R/T en Pontiac GTO voldoen aan deze omschrijving. In realiteit werden middelgrote krachtpatsers voor 1964 nauwelijks gebouwd. Ervoor werden de grote motoren ingebouwd in de grootste modellen. Om die reden vallen de vroege exemplaren van deze slagschepen als de Ford Fairlane en Chevrolet Impala eveneens onder de noemer. De meest tot de verbeelding sprekende creaties ontstonden wanneer de industrie z'n grootste motoren in -naar Amerikaanse normen- compacte koetswerken inbouwde. De Chevrolet Camaro, Ford Mustang en Dodge Challenger horen alle drie tot deze subgroep onder de Muscle Cars. Een selecte club die het label ‘Pony Cars' opgekleefd krijgen. Krachtige tweezitters als de Ford Thunderbird en de Chevrolet Corvette vallen niet onder noemer. Hun exclusieve karakter en navenant prijskaartje is niet verzoenbaar met de Muscle Car-ideologie