Thunder Road is een meer dan een halve eeuw oude cultklassieker van de hand van Arthur Ripley. Oorlogsveteraan Robert Mitchum neemt na z'n thuiskomst de familiezaak over. Dat is ‘moonshining', zoals het illegaal transporteren van drank in de volksmond heet.

“They had me boxed in pretty tight this trip”

Die transporten gingen vaak ‘s nachts door, bij maanlicht. Het gros van deze zwart-wit-prent speelt zich dan ook in het donker af. Overdag gefilmd met een nachtfilter in de tijd dat die nog niets voorstelden. Maar je kan hetzelfde zeggen over de autoscènes die voor een projectiedoek zijn opgenomen. Er is vaak geen enkele band tussen de stuurbewegingen van de acteurs en de weg die erachter geprojecteerd wordt. Maar dat hoort bij de tijdsgeest. Net als de compleet voorbijgestreefde rolverdeling.

De vrouwelijke hoofdrol, gespeeld (en dat mag u vrij letterlijk nemen) door Sandra Knight mag weinig meer doen kan krijsen, huilen en in zwijm vallen. De mannen, met Robert Mitchum en Gene Barry in de hoofdrollen als respectievelijk moonshiner Lucas Doolin en agent Troy Barret, houden zich vooral bezig met stoer doen in broeken die tot onder hun oksels zijn opgetrokken.

Maar Thunder Road kent enkele ademstokkende achtervolgingsscènes. Die zijn schokkend slecht geknipt, maar dat deert niet. En er wordt héél hard gereden met Fords uit de jaren vijftig. En daarvoor moet je ballen aan je lijf hebben. De dikke V8-motoren hadden kracht te over, maar de wegligging van de Amerikaanse berlines uit die tijd is vergelijkbaar met dat van een stuk bruine zeep op een natte badkamervloer.