Aan boord van de Alfa Romeo 4C klim je niet zomaar. Enige behendigheid is ervoor vereist, zoals wanneer je de binnenkant van een Lotus Elise verkent. Dat komt door de lage instap en de brede drempels. Je moet jezelf als het ware in de zetel laten glijden, met als onvermijdelijke bijwerking dat je in 9 van de 10 gevallen tegen het leer van de stoelen aanschuurt. Op termijn levert dat gegarandeerd sporen op - dat was al het geval bij onze lener met 'amper' 14.600km achter de rug.

De met leder overtrokken carbon zetels zijn wel knap vormgegeven en zitten naar behoren. Breed zijn de zitjes niet, maar de meer gezette medemens - en iedereen groter dan 1m80 - haalt met de 4C sowieso niet de geschikte auto in huis. De zitpositie is zeker correct en de ontblote pedalenstructuur is op de juiste plaats opgesteld. Mét een grote voetsteun, wat hem extra punten oplevert. Onze bijrijder was iets minder gelukkig, want in de voor Europa bestemde modellen is de passagiersstoel niet verstelbaar. Een armsteun op het deurpaneel is eveneens afwezig en bovendien zakte de ruit aan passagierskant net niet helemaal in het portier. Een schoonheidsfoutje.

Jammer van het stuurwiel

De materiaalkeuze van het kaalgeplukte en door carbon omgeven interieurcomponenten hoort - om kosten en gewicht te drukken wellicht - meer thuis in een Dacia dan in een Alfa. De povere afwerking was te verwachten, maar er is zeker plaats voor verbetering. Kijk maar naar de zonneklep, de stuurbehuizing, het cockpitlicht, enzovoort. Ook is de audio-installatie niet om over naar huis te schrijven, maar met het gedaver dat uit de uitlaatpijpen ontsnapt heeft een radio wat ons betreft helemaal geen bestaansrecht in deze Italiaan. En dat er, behalve twee bekerhouders en een 'ingebouwde handtas' tussen de stoelen, zo goed als geen opbergmogelijkheden zijn, willen we de 4C net als al het voorgaande ook nog vergeven. Dus blijft er nog één klacht over. Maar wel een grote.

Het stuurwiel kunnen we maar niet verteren. Daarvan is het centrale gedeelte te breed, met als grote gevolg dat de zoektocht naar grip blijft duren. De handen hoger plaatsen is een optie, maar dan geraak je enkel nog met je pinken aan de met het stuur meedraaiende schakelpeddels van de zestrapsautomaat. Jammer, maar de oplossing ligt voor de hand. En die is niet onoverkomelijk.