De ophanging, voorzien van McPhersons met stabilisatorstang vooraan en een torsieas achteraan, is keurig afgesteld en houdt diplomatisch het midden tussen comfort en sportiviteit. Het stuur is goed bekrachtigd en hoewel het te licht aanvoelt, laat het je toe een precieze koers aan te houden, mede dankzij een voortrein die best veel grip weet te genereren. Op snelwegen blijft de Lancia stabiel tot ver boven de wettelijk toegelaten maximumsnelheid, maar korte stuurbewegingen worden bestraft door te fel uitvergrote koersveranderingen. Gevaarlijk wordt het natuurlijk nooit, maar het maakt wel duidelijk dat Lancia vooral voorrang gaf aan gooi- en smijtwerk op secundaire wegen en in de stad. Zoals we al opmerkten is ook de algemene zitpositie afgesteld op die rijstijl.

Als je er flink de zweep op wil leggen, staat deze Ypsilon garant voor een serieuze portie rijplezier. En daar draagt ook het potentje dieselblokje een steentje in bij: hij klinkt weliswaar nergens naar in de nulloopstand, maar eens de 3000t/min voorbij geniet je in de cabine van een aangename grol. De vermogensafgifte is uitnodigend: de vierpitter heeft een voor een diesel uitgesproken hoogtoerig karakter (95pk aan 4.000t/min). Ondanks het feit dat het maximale koppel van 200Nm al vrijkomt aan 1.500t/min, zijn hernemingen op de snelweg vanuit die regionen toch niet bepaald zijn specialiteit. Niet dat deze Lancia niet meekan op de snelweg: buitenlegale snelheden zijn geen probleem en ook de geluidsisolatie heeft het prima voor mekaar. Wij reden de Lancia rond met een gemiddeld verbruik van 5,4l/100km, maar minder moet zeker lukken met deze 1.3 Multijet. Het Start&Stop systeem moet bovendien het verbruik in de stad met 15% drukken. Wij hadden wel onze bedenkingen bij het goed functioneren van dit systeem, want het is erg traag. Als je te snel schakelt terwijl de motor wordt opgestart aan de verkeerslichten, geraakt het systeem in de war en val je weer stil. Opletten geblazen dus.