Ook in het interieur werpt Land Rover een brug richting Range. De vormgeving, hoekig maar trendy dankzij veelvuldig in zilverkleur uitgevoerde stijlelementen, mist het fijne dat we in de meeste concurrenten Ővan een Audi Q7, over een BMW X5 tot de Porsche Cayenne toe- terugvinden. De knoppen en bedieningselementen zijn eerder grof, maar daardoor alvast ook op terrein te bedienen. Over de gehanteerde kunststoffen zijn we ook niet in de wolken. Land Rover heeft op dat vlak een eerder kwalijke traditie. De boordplank heeft nog als voordeel dat ze nauwelijks of niet reflecteert, maar sommige plastics ogen goedkoop in verhouding tot het prijskaartje. En bij onze testwagens was ook de afwerking niet onberispelijk, met flink wat parasitaire geluiden tot gevolg. Anderzijds verkiezen we het typische karakter van dit interieur graag boven de haast generische inrichting van z’n concurrenten.

Het zitmeubilair kan dan weer van bij de eerste sensatie overtuigen door z’n goede steun. Tenzij je natuurlijk een echte sportzetel verwacht, maar dat zou niet redelijk zijn. Typisch Land Rover is ook de opstelling van het zitmeubilair dicht tegen de flanken; je kan daardoor op terrein eens je hoofd buiten steken om een beter zicht te verkrijgen. Achteraan is er ruimte zat. Je kan de Range Sport ook uitrusten met snufjes als een ijskast, of een heus entertainmentsysteem voor de achterbank. Ook dat speelt in dit segment.

De koffer slikt tussen 958 en 2013l. Dat is behoorlijk ruim, nochtans heeft de constructeur bij de aankleding niet op een centimeter gekeken. Zo zit de DVD-wisselaar doodleuk ingewerkt in de bekleding: dwars! De kofferklep opent conventioneel en is tweeledig; ofwel gaat ze volledig open ofwel enkel de achterruit. Volstrekt nutteloos, maar ook een domper omdat een goede combinatie tussen ontgrendelingsknop en handgreep niet voorzien is. Een ergonomisch foutje.