Het interieur is omwille van een lage zithoogte en ruim openende portieren makkelijk toegankelijk. Dat je je niet aan boord moet hijsen is een pluspunt voor mensen die wat minder beweeglijk zijn, of gezinnen met kinderen. En vooral op dat laatste wordt met deze vijfdeurs duidelijk gemikt. De ruimte achteraan laat immers weinig te wensen over. De voeten passen onder de voorzetels, de middentunnel gaat ondanks de aanwezigheid van een differentieel niet met al te veel kostbare centimeters aan de haal, en de zithouding is uitstekend voor het trotseren van lange afstanden. Die gebeuren dan wel bij voorkeur over de snelweg. In de bochten blijkt de vlakke zitting immers weinig weerstand te verlenen. Vooraan merken we de afwezigheid van een diepteverstelling voor een stuurwiel op. Zonde, maar gelukkig zullen de meesten aan de instelbare zetel en de hoogteregeling van het stuur voldoende hebben om een acceptabele houding te creëren.

De boordplank loopt niet over van fantasie, blinkt ook niet uit door z’n bewonderenswaardige materiaalkeuze, maar laat toch weinig te wensen over. De kunststoffen zijn een stap voorwaarts ten opzichte van het vorige model en ogen degelijk. De wijzerplaten liggen diep in zilveromrande kokers en laten zich ten allen tijde moeiteloos aflezen. De middenconsole blinkt uit in eenvoud, wat de ergonomie alvast onbesproken laat. Spijtig dat het zilverkleurige plastic rond de versnellingspook er goedkoop uitziet. Ook de stuurwielvelg had aangenamer mogen aanvoelen.

De Vitara heeft achteraan een openzwaaiend portier, eerder dan een conventionele kofferklep. En zoals bij alle soortgelijke Japanse producten, zwaait die bij reglementair parkeren naar de verkeerde kant open. De kofferinhoud zelf heeft een acceptabele inhoud van 398l. De achterbank laat zich bovendien in twee ongelijke delen neerklappen en op die manier trapsgewijs het laadvolume toenemen tot 1.386l.