Ferrari is geen gewoon automerk. Het is een mythe, een instituut, een palmares. Zowat het enige merk dat zich kan permitteren om heel lang te wachten met een SUV of elektrificatie. Waarom zouden ze? Dit Italiaanse merk heeft z’n natuurlijke plek gans bovenaan. Verheven boven het gepeupel of de would-be-sportievelingen. In de jaren ’80 stond de extravagante Testarossa bovenaan in de pikorde van de sportievelingen. De naam Testarossa (rood hoofd) verwijst naar een prestigieus model uit de 250-serie. Die had ook rood gelakte cilinderkoppen. De (nieuwe) Testarossa was het aan z’n stand verplicht om op alle vlakken numero uno te zijn. Een extravagant design, motorkracht, rijgedrag, de centen, uitstraling.

Spectaculair gelijnd

Toen de Testarossa in 1984 gepresenteerd werd, was duidelijk dat de ontwerper Pininfarina radicaal gebroken had met de designtaal van de Ferrari’s van vorige generaties. Geen kenmerkende ronde achterlichten meer, maar nog opvallender waren de luchtinlaten op de zijkanten en in de deuren, ook wel 'egg-slicers' (eiersnijders) genoemd. Niet alleen accentueerden ze een lange en brede look, maar ze hadden ook een functie. De radiatoren zaten achter de portieren, en kregen dankzij die luchtstroom de nodige koeling. En door de lucht via de zijkant langs en vervolgens boven de forse bips naar buiten te laten stromen was er geen achterspoiler nodig voor extra downforce. Daardoor kon de achterkant eenvoudig gehouden worden. Z’n brede schouders vloeiden over in een achterzijde met achter een zwart rooster geplaatste achterlichten. 

Zo vloeiend z’n buitenkant, zo rommelig z’n interieur. De middenconsole leek een bij elkaar geraapt zooitje. Vele knopjes en metertjes zonder intuïtieve logica. De eerste exemplaren hadden slechts één achteruitkijkspiegel, aan de linkerkant, halverwege de A-stijl. Enkele jaren later kregen ze hun gebruikelijke plek onderaan de A-stijl en ook rechts kwam er een achteruitkijkspiegel. Die met één spiegel zijn nu extra gegeerd.

Werken geblazen

“De Testarossa maakte gehakt van vrijwel alle concurrenten in vergelijkende tests”

Het chassis en motor waren een doorontwikkeling van z’n voorganger de 512 BB. Opnieuw de erg potente 3.9 twaalfcilinder. Maar dan beter. In de Testarossa kreeg hij vier kleppen per cilinder. Die 48 kleppen, begin die maar eens af te stellen, zorgden voor een betere ademhaling zodat de middenmotor nu 390 pk kon uitbraken. Wie goed overweg kon met de vijf voorwaartse versnellingen flitste in 5,3 seconden naar 100 km/u en kon vervolgens doorstomen naar 290 km/u. Z’n vermogen was ronduit intimiderend. Vandaag zijn er vele hulpmiddelen voor de bestuurder zodat elke knullige voetballer of rockster z’n supercar kan showen. In de Testarossa was er nog geen sprake van een ESP, ABS of enige tractiecontrole. Je moest het simpelweg zelf doen. Om een dergelijke krachtuitbarsting te beheersen, was nog puur vakmanschap nodig. We kunnen droogweg z’n knalprestaties oplijsten, erg indrukwekkend, maar het is de manier waarop en de bijhorende soundtrack die het ‘m doen.

Is het om te vliegen of om te rijden?

Een dergelijk pk-monster is niet gemaakt om traag te rijden. Bij lage snelheden voelt zo’n Italiaanse raspaard behoorlijk zwaar. De besturing, de koppeling, het schakelen, het gaspedaal, alles biedt wat weerstand. Maar eenmaal op snelheid ontpopt de Testarossa zich tot een laagvlieger. Goed in de toeren houden, dan klinkt die machtige 12-cilinder op z’n best. Een Testarossa is duidelijk niet bedoeld als makkelijk te hanteren stadsautootje. Deze krachtpatser wil telkens opnieuw stevig in de toeren gejaagd worden om vervolgens de kick van de acceleratie en de intensiteit van de soundtrack kunnen voelen. De besturing geeft prettig feedback over wat er onder de banden doorrolt en de remmen geven het vertrouwen dat een snelle stop tot de mogelijkheden behoort.

Een vulgair randje

De meeste Testarossa’s werden (uiteraard) rood gelakt, maar soms ook in ’t zwart, zelfs geel of wit. De witte versie verwierf iconische bekendheid bij het grote publiek door z’n prominente rol in de populaire politieserie Miami Vice uit de jaren ‘80. Aanvankelijk zou het een zwarte Testarossa worden, maar omwille van de vele avond- of nachtelijke opnames werd die wit gespoten.

Er is slechts één officiële Testarossa Spider gebouwd, zeer exclusief uitgevoerd in zilvergrijs met wit leer en een witte cabriokap. Speciaal voor de grote baas van het Fiat-imperium, Agnelli Gianni. Waarom zilverkleurig? Wie wat chemie kent, weet dag Ag (Agnelli Gianni) staat voor zilver. Hoewel veel gefortuneerde klanten smeekten om een Testarossa Spider, nam Ferrari het ontwerp nooit in productie. Ferrari luisterde niet zomaar naar z’n klanten. In Modena hebben ze altijd eigenwijs hun zin gedaan. Er waren wel een paar bedrijven die een aftermarket conversie konden uitvoeren, waarvan één zwarte Testarossa-cabrio geprepareerd werd voor een Pepsireclame met het eighties-idool Michael Jackson in de hoofdrol.

In de jaren ’90 kreeg de Testarossa wat cosmetische opsmuk en omdat die andere supercar, de Lamborghine Countach nog wat extra pk’s uit z’n twaalfcilinder wist te puren, kreeg de nieuwe Testarossa 512 TR ook nog een dot pk’s erbij. Bij een tweede facelift, de F512 M (modificata), werden de klapkoplampen verruild voor conventionele glazen units. 

De ultieme supercar van de eighties

Nog meer dan andere Ferrari’s was de Testarossa een auto waar iedereen wel een mening over had. De styling riep controverse op. Maar bij menig petrolhead kwam hij aan de muur te hangen. Het erg beperkte elitaire segment volgde de aparte designtaal. Er werden 7177 Testarossa’s gebouwd, wat toch behoorlijk is voor zo’n exclusieve supercar. ’t Is niet dat je daar elke dag je boodschappen mee doet of elke morgen mee in de file gaat staan naar je werk. Het doel van deze supercar was niet om een prijs te krijgen voor de meest verfijnde of de mooiste. In de jaren ’80 was het zaak om een blik superlatieven open te trekken, over the top te gaan. De Testarossa deed wat hij moest doen. Hij werd één van de bekendste modellen van Ferrari en maakte gehakt van vrijwel alle concurrenten in vergelijkende tests. Het maakte de Testarossa voor velen de ultieme supercar van de jaren ’80.