De jaren ’50 waren in de VS de jaren van vooruitgang. Een ongebreideld geloof in een betere toekomst waarin het leven van de Amerikaan alsmaar beter zou worden. Dromen mocht. The sky was the limit.

America first

Terwijl Europa nog aan het bekomen was van de tweede wereldoorlog, wilden de Amerikaanse automerken stevig uitpakken. De toekomst zou Amerikaans zijn. Een belangrijke mijlpaal was de ronduit sensationele Corvette die in 1953 door Chevrolet gepresenteerd werd. Dat kon grote concurrent Ford niet zomaar laten gebeuren. Ford wou stevig reageren, eveneens met een open tweezitter. Ziedaar de eerste Ford Thunderbird. Vergeleken met de Corvette, en zeker vergeleken met de vele, sobere Europese tweezitters, koos de nieuwe Ford resoluut voor minder sportiviteit maar veeleer luxe en rijplezier. Een vette Amerikaanse V8 en de gelukkige eigenaar kon kiezen tussen een stoffen kap of een fiberglas hardtop.

Een fotogenieke diva

De Ford Thunderbird creëerde op z’n geheel eigen manier een nieuw segment: fun maar niet pittig. Aangenaam en comfortabel cruisen kreeg voorrang op sportiviteit. Dat bleek te werken. De naam droeg ook bij aan z’n mythische status. De zoektocht naar een gepaste naam was geen sinecure. Aanvankelijk waren er meer dan vijfduizend suggesties. Maar de Fordbonzen waren veeleisend en vonden dat dit apart model precies de juiste naam moest krijgen. In de moeizame zoektocht beloofde Ford zelfs een kostuum van 250 dollar aan degene die met een pakkende naam kwam. Het was uiteindelijk één van de ontwerpers die de naam Thunderbird bedacht. Raak. De brave man was al tevreden met een pak van 95 dollar.

Het model raakte een snaar. Knappe lijn, priemende koplampen, modieuze pastelkleuren, op sommige versies stond het mooi verpakt reservewiel op de achterbumper en veel blinkend chroom. Niemand zou het toen gedurfd hebben één gram plastic aan deze diva te hangen. Bij die eerste modellen zie je iconen als Marilyn Monroe fotogeniek in de lens glimlachen. 

Een instant succes

Zo blits zijn uiterlijk, zo traditioneel de techniek: een ladderchassis, geen zelfdragende carrosserie en een oerklassieke dikke Amerikaanse V8. Een typisch recept voor die regio en tijd. Dat betekende toen: zalig rijden, een trage drietraps automaat, lage toeren, een heerlijke brom en best niet naar de snel zakkende benzinemeter kijken. Amerikaanse coupés blonken niet uit door hun degelijke afwerking, dynamisch rijgedrag of sportprestaties. Maar voor de Amerikaan hoefde dat niet. De Thunderbird, ook gewoon T-bird genoemd, werd een succesnummer en was vertrokken voor een lange carrière.

Alsmaar meer luxe en extravagantie

De tweede generatie verscheen al in 1958 en werd hoekiger, groter en was plots een vierzitter. In de daaropvolgende jaren brak de periode aan van de opgeblazen Amerikaanse sleeën. De toenmalige generaties van de T-Bird deden volop mee. Met elke daaropvolgende generatie gingen de afmetingen, uitrusting en extravagantie van de T-bird in stijgende lijn. Zo ook de kilo’s en het prijskaartje. Het basisidee veranderde helemaal. Het werden grote, luxe vierzitscoupés en ze bleven zeer succesvol. Uiteraard alleen in de VS. Uiteindelijk rolden er 4.4 miljoen exemplaren uit de fabriek.

Toch raar dat een minder praktische coupé duurder uitvalt dan z’n klassieke vierdeursvariant. Een hoog prijskaartje weerhield de T-Bird er niet van om symbool te staan voor de ultieme coupé van de golden sixties: luxueus, dorstig, een zware brom en patserig. De fabrikanten van chroom deden goede zaken. Zowel buiten als binnenin de belichaming van extravagantie en barok. Tot 1977. Dat jaar betekende het keerpunt. Vanaf dat jaar werd elke generatie T-bird opnieuw wat bescheidener.

De onsterfelijke Thunderbird

Als er gesproken wordt over een T-bird, dromen vele Amerikanen nog weg van de beruchte Amerikaanse sleeën, vol spiegelend metaal, het design van mobiele wolkenkrabbers en zwabberen en waggelen over de highways. Het waren geen bochtenridders. Moest ook niet. 

De Ford Thunderbird zou uiteindelijk 11 generaties meegaan. Van elegant en ingetogen naar potsierlijk groot en extravagant en vervolgens terug naar wat meer bescheiden. De laatste generatie werd getoond in 1999 en was een knappe reïncarnatie die wou meesurfen op de retrogolf. Opnieuw terug naar de basis: een (relatief) lichte tweezits retro spider.