De krachtbron onder de kap is de 3.2l V6. Die is afkomstig uit o.a. de Alfa Romeo GTA (waar hij 250pk ontwikkelt), maar die motor is op zijn beurt afgeleid van de 3.0l V6 die ook in de Thesis te krijgen valt. Voor het vergroten van de cilinderinhoud naar 3179cc werden de krukas en de zuigers veranderd en werd de slag tot 78mm verlengd. Een ingreep die niet alleen tot doel had het specifieke vermogen en koppel te vergroten, maar ook moest zorgen voor een docieler karakter. Uiteindelijk levert de aluminium krachtbron, met twee cilinderbanken die ten opzichte van elkaar in een hoek van 60° liggen, 230pk bij 6.200t/min. Het maximumkoppel bedraagt 289Nm en komt vrij bij 4.800t/min. Met 1820kg op de weegschaal lijkt dat niet eens overdreven veel, maar een acceleratietijd van 0 naar 100km/u in 8,8sec en een topsnelheid van 240km/u geven aan dat de V6 tot flukse prestaties in staat is. Het geheel wordt gekoppeld aan een vijftrapsautomaat die de kracht naar de aangedreven voorwielen doorspeelt. De voortrein zelf bleek opvallend weinig problemen te hebben met het verwerken van de aandrijfkrachten. De motor houdt zich bij normaal gebruik op de achtergrond, mede omdat dan ook de automaat een voldoende grote verhouding kiest. Als je de Thesis op z’n staart trapt zwelt het motorgeluid aan tot een karakteristieke indrukwekkende brom, terwijl de naald van de toerenteller zonder verpinken boven de 6.000t/min uitstijgt. De automaat weet in zo’n geval wat er van hem verwacht wordt en schakelt bliksemsnel terug. Het gebeurt niet zo veel dat een automaat zo snel van begrip is. Dat het schakelen dan af en toe (vooral als je dynamisch rijdt) nog met een schokje gepaard gaat, is dan hem ook vergeven.

Een V6 in een dergelijke zware koets geeft meestal aanleiding tot zware verbruikscijfers. In dit geval geeft Lancia gemiddeldes voor de stedelijke, de gemengde en de buitenstedelijke cyclus op van 22,7, 14,9 en 10,3l/100km. Wij eindigden onze tot niet brandstofvriendelijke testsessie met een gemiddeld verbruik van 12,3l/100km en een verbruiksmaximum van 15,9l/100km. Opvallend goede cijfers dus.

Voor de ophanging maakt Lancia gebruik van een onafhankelijke multilinkophanging met schommelarmen voor alle vier de wielen. Een systeem dat met name goed is in het uitfilteren van storende invloeden. Het wordt gecombineerd met elektronisch gestuurde dempers. Die hebben zowel voor- als nadelen. Enerzijds zorgen ze voor een goede stabiliteit en beperken ze het hellen van de koets in de bochten, anderzijds blijkt het systeem bij lage snelheden (minder dan 10km/u) niet meer in staat schokken op een normale manier op te vangen waardoor het aanvoelt alsof je zonder ophanging rondrijdt. Dat klinkt erger dan het is, maar als Lancia voor een volgende technische update nog aandachtspuntjes zoekt, dan is dit er een. Het is ook opletten geblazen in een land (als het onze) dat vol ligt met drempels en plateaus want het systeem laat zich daar aan vangen, waardoor de voorspoiler het asfalt kust. Het zweverige gevoel van de achtertrein en de lichte instabiliteit bij remmanoeuvres aan hoge snelheden, waar de dieselversies die we eerder testten last van hadden, blijven hier volledig achterwege.

De besturing is een tandheugelsysteem met variabele hydraulische bekrachtiging. Dat staat borg voor een goede feedback en veel stuurgevoel. Je draait de Thesis op 12,4m tussen stoepranden en dat is nogal veel. Gelukkig laat de achterpartij zich goed inschatten en dat maakt parkeren een stuk makkelijker.