Dit is een beetje een eigenaardige auto, eigenlijk. Polestar is een spin-off van Volvo en Geely, gericht op elektromobiliteit. Het aanbod is vandaag nog een beetje mager, al lijkt iedereen in z’n nopjes te zijn met de verkoopscijfers. Ook in ons land - waar er al duizenden van zijn verkocht. Je kan in afwachting van meer modellen eigenlijk alleen de ‘2’ kiezen. Eigenlijk een model dat bij Volvo werd gestroopt. Dat zie je eraan. Deze ‘BST Edition 270’ is daarvan een extra krachtige, gelimiteerde oplage. Echt gelimiteerd - er worden er echt maar 270 van gemaakt. Een knipoog naar een auto die vooral gebouwd was om in de kijker te rijden op het Goodwood Festival Of Speed - een soort outdoor autosalon in Engeland. Dit lijkt dan ook in de eerste plaats een marketingverhaal. Een excuus om het nog eens over het merk te hebben. Maar schijn bedriegt, want onder dat flinterdunne laagje commerciële fineer schuilt een auto die vooral door ingenieurs is gemaakt. En dat voel je.

Om tot de ‘270’ te komen, werden eigenlijk helemaal niet veel zaken aangepast. Er zijn wat details zoals goudkleurige gordels, een optionele striping en dat soort van (onbelangrijke) zaken. Zelfs de vermogensupgrade van pakweg 400 tot 467pk niet eens zo belangrijk. Buiten Europa wordt die tegen betaling zelfs aangeboden als een draadloze update. De sprinttijd is er net iets beter door - nu 4,4 seconden naar 100km/u. Goed voor wie kickt op cijfertjes, maar verder niet zo belangrijk. Ook met 400pk is de Polestar 2 snel. Drie andere dingen zijn wél belangrijk: de ophanging werd aangepast, er zijn andere remmen én hij rust op ander rubber.

Wat vind ik goed?

Er is wat eigenaardigs aan de hand met dit beest (verwijzing naar ‘BST’). Om dat in kaart te brengen moeten we eerst aangeven wat de standaard is onder elektrische auto’s: bescheiden remmen (omdat je toch vaak alleen op de elektromotor remt), banden met een lage rolweerstand (verbruik) en als een ophanging zowel strak als comfortabel moet zijn: steevast elektronisch beheerd. Hier gebeurde nochtans net het tegengestelde: Brembo levert zo groot mogelijke remmen, Pirelli maakt banden op maat en een Zweedse demperspecialist levert een bijzonder gesofisticeerde vering die geen elektronica omvat en die je desnoods zelf (met de hand) kan verstellen. En het resultaat is eigenlijk magisch. Remmen met pedaalgevoel en een snedig en voorspelbaar stuurgedrag. En dan is er de demping… Polestar verlaagde de vering met 2,5cm en dat is véél. Ik had dan ook weinig verwachtingen: dat wordt als rijden op een plank. Niets is minder waar: hij voelt tegelijk comfortabel en strak aan. Weinig elektrische auto’s kunnen hun gewicht zo goed camoufleren.

Wat vind ik minder?

“Het resultaat is eigenlijk magisch”

Eén probleem met de Edition 270 BST: je kan hem straks wel gaan bewonderen op het Autosalon van Brussel, maar hem kopen kan natuurlijk al lang niet meer. En zou je dat wel kunnen, dan zou ik moeten zeggen dat de meerprijs van zo’n 10.000 euro ten aanzien van de nauwst aansluitende variant uit het reguliere gamma, ook wel wat veel van het goede is. Ik ging met die Polestar trouwens los op het circuit en daarvan moet ik zeggen: dat was wat een tegenvaller. Eens je snelheid hebt (het soort dat illegaal is in ons land), valt het acceleratievermogen eigenlijk tegen. Tot 50km/u voel je ze goed, die bijna 500pk, maar daarboven wordt het toch trapsgewijs wat minder. Je vergeet dat circuit beter. Maar op de openbare weg? Ik kan me eigenlijk geen elektrische auto herinneren die zo technisch verfijnd overkwam. Daarom nog iets dat ik niet leuk vind: dat rijplezier is maar voor een handvol mensen weggelegd. En het ziet er niet meteen uit dat Polestar veel lessen trekt voor de toekomst. De voorgestelde grote SUV krijgt bijvoorbeeld een ophanging die - je raadt het - elektronisch is. Iets waarvan de eigen ingenieurs zeggen “die systemen zijn niet heel goed, maar mensen betalen er nu eenmaal graag voor”.