Enige verbazing en onbegrip, dat was de eerste reactie op onze vraag wanneer we tijdens het laatste autosalon op de Heizel een ommetje maakten langs de stands van de motorfietsen. Toegegeven: elke keer dat een automobielmedium pur sang 'iets' wilt doen met motoren, zet het bij de desbetreffende importeurs sowieso al wat nekhaartjes recht. Als we echter vertelden dat we een tweewieler zochten om gedurende zes maanden te pendelen naar 's lands hoofdstad, én dat tijdens de wintermaanden op de koop toe ... ja, dan keek elke persverantwoordelijke toch wat onwennig om zich heen, alsof hij zich afvroeg welke concullega hem nu weer een poets probeerde te bakken. Nochtans is het idee voor de hand liggend. Op een wegennet dat zich bij de minste onregelmatigheid - een sneeuwvlok(je), een regenplas(je), een ongeval(letje) - in een ogenschijnlijk onontwarbare knoop draait, vinden bikers in tegenstelling tot de bestuurders der koekenblikken wél altijd een traject waarbij ze het momentum kunnen behouden. Wij wilden ook wel eens weten in hoeverre dat dit voordeel daadwerkelijk een verschil maakt, zowel in tijd als in kostprijs. En wat je er, als keerzijde van de medaille zeg maar, eventueel aan comfort moet voor opofferen.
Honda's persattaché zag wel meteen brood in ons verhaal. Niet echt verwonderlijk overigens, als je weet dat het Japanse merk steevast de Belgische verkoopstabellen aanvoert en tevens een erg divers gamma motorfietsen aanbiedt met daarin enkele modellen die specifiek zijn ontworpen voor het dagelijkse pendelverkeer. Zaken als het behoeven van weinig onderhoud, zuinigheid, gebruiksgemak en comfort zijn daarbij doorslaggevende criteria. De nieuwe automaat met dubbele koppeling waarmee het merk in de motorfietsenindustrie op grote schaal pioniert, is van die benadering de recentste getuige. Voeg hier een onderhoudsvrije cardanaandrijving aan toe, veel veercomfort, een rechte zithouding en een soepele, koppelrijke krachtbron ... en je kent meteen het recept van onze nieuwe duurtester: de Honda Crosstourer.
De VFR 1200X DCT, zoals het model voluit heet, zag als concept het levenslicht in 2010. Honda nam de gloednieuwe V4 krachtbron, ontwikkeld voor de VFR 1200 sporttoerder, en bouwde er een motorfiets omheen die zich op meer gevarieerd terrein in zijn sas diende te voelen. Omdat topsnelheid - en dus pk's - hierbij ondergeschikt zijn aan soepelheid onderin, vormden de Japanners het karakter van het 1237cc grote blok dan ook in die zin om. Ook al is het onderstel van de Crosstourer gelijk met dat van de baanmachine, weliswaar zijn de veerwegen een stuk langer, staat het zadel hoger van de grond, is de zitpositie wat meer rechtop en werden de gegoten aluminium wielen ingeruild voor spaakwielen. Allemaal met het oog op wat meer terreinvaardigheid, al zal het leven van menig Crosstourer zich vooral op het verharde afspelen, een beetje naar analogie met 'onze' suv.
Al die extra toeters en bellen komen echter niet alleen van pas in woeste natuurgebieden of op bergpassen waar het asfalt plotseling verdwenen lijkt, maar ook in de turbulente stadsjungle kan je handig gebruik maken van de rechte zit, de soepele veerwegen en het berehoge koppel. Honda omschrijft haar zware hoogpoter als een Adventure Sports Tourer, en schuwt het woord allroad daarbij vakkundig. Met de BMW GS, een absoluut verkoopsfenomeen, heeft de VFR Crosstourer alvast een bijzonder sterke en gewaardeerde concurrent in het segment. Maar de automaat met dubbele koppeling (DCT) die aan onze V4 is vastgebout, is een optie die de populaire Beirer vooralsnog ontbeert. Dit ding is, samen met een gevoelig lager prijskaartje, dan ook meteen het verkoopsargument waarom je de Honda zou moeten verkiezen boven de Beemer. Zou, zeggen we vooralsnog met enige voorzichtigheid, want of die vooruitstrevende transmissie een vloek dan wel een zegen blijkt tijdens onze dagelijkse pendelrit, is het onderwerp van ons volgend duurtestverslag.
