Bij Stellantis rommelt het al maanden. Terwijl het concern blijft uitpakken met toekomstplannen over elektrificatie en schaalvoordelen, stapelen de interne problemen zich op: slabakkende verkopen, ontevreden werknemers, torenhoge voorraden in Noord-Amerika en modellen die almaar minder tot de verbeelding spreken. Het plotse vertrek van CEO Carlos Tavares — berucht om zijn genadeloze efficiëntiekoers — verraste dan ook, al was het einde misschien onvermijdelijk.

Filosa moet puin ruimen

Nu schuift de Raad van Bestuur Antonio Filosa naar voren als nieuwe CEO. Geen buitenstaander, wel een doorgewinterde insider met 25 jaar dienst. Hij leidde eerder Stellantis in Zuid-Amerika, waar hij onder meer Fiat en Jeep succesvol uitbouwde, en kreeg recent de verantwoordelijkheid over de hele Amerikaanse markt. Daar begon hij naar eigen zeggen met het rechttrekken van de scheve verhoudingen: de voorraad moest omlaag, de communicatie met dealers en vakbonden verbeterd. Belangrijk, maar voorlopig zonder tastbare resultaten op productniveau.

Zijn benoeming komt op een moment waarop het concern meer dan ooit nood heeft aan richting. Filosa wordt door de Raad geprezen voor zijn kennis van het bedrijf en zijn ‘mensgerichte stijl’, maar zal vooral moeten tonen dat hij niet enkel de spreekbuis is van John Elkann (Fiat-erfgenaam en voorzitter van de raad van bestuur van Stellantis) en de aandeelhouders. De uitdaging is niet min: van het opnieuw oplijnen van het modellenbeleid tot het herstellen van vertrouwen binnen de organisatie, en het opfrissen van merken als Lancia, DS en Chrysler, die al jaren in een identiteitscrisis verkeren.

 Kan Stellantis nog mee?

Op 23 juni neemt Filosa formeel de teugels in handen. Dan moet duidelijk worden of hij met een eigen visie komt, of vasthoudt aan het bestaande recept. Want terwijl Stellantis de complexiteit van zijn merkenspreidstand probeert te verantwoorden met grote woorden, evolueert de concurrentie — van Tesla tot BYD — aan sneltempo.