Andy Green, een oud-straaljagerpiloot van de Royal Air Force, is de enige op deze planeet die de geluidsbarrière niet alleen in de lucht, maar ook aan land doorbroken heeft. Dit laatste lukte de Brit in 1997 met de Thrust SSC in de Amerikaanse staat Nevada. In dit raketachtig monster schoot hij aan exact 1228 km/u (763 mijl per uur) over de zanderige bodem van de Black Rock Desert. Geluidsbarrière gekraakt. Wereldrecord. Niemand heeft het beter gedaan in de daarop volgende jaren.

Eerst naar 1300km/u

Daarin slagen kan slechts één persoon: Andy Green zelf. In oktober hoopt de dubbele barrièrekampioen in Zuid-Afrika op de startknop van zijn Bloodhound SSC (de afkorting staat voor Super Sonic Car) te kunnen drukken. Zijn gevaarte moet dan in een eerste poging 800mph kunnen halen. Het daarop volgende jaar staat zelfs de nog onvoorstelbaardere snelheid van 1050mph (1690km/u) op de planning. In de vliegtuigwereld staat deze snelheid ook als "Mach 1.4" bekend. Het zullen dan zo'n 470 meter zijn, die Green per seconde aflegt, de lengte van vier en een half voetbalvelden. Even met je ogen knipperen en er zijn al 150 meter overwonnen.

1000 mensen werken aan het project

In "The Bloodhound Technical Centre" in Bristol knutselen rond 80 gespecialiseerde ingenieurs en technici aan de Bloodhound SSC. Buiten het technisch centrum zijn nog eens circa 900 mensen bij dit high-speed project betrokken. Het Duitse Fuchs produceert bijvoorbeeld de massieve aluminiumwielen. Castrol ontwikkelt speciale oliën en hydraulische vloeistoffen, motorfabrikant Rolls-Royce helpt bij de aerodynamica. De 550pk sterke V8-compressormotor, wiens taak het enkel en alleen is om elke seconde 40 liter waterstofperoxide in de raket te pompen, wordt door Jaguar geleverd. De totale kosten van het project worden geraamd op 50 miljoen euro, volledig gesponsord. Ter vergelijking: de Thrust SSC kostte 17 jaar geleden 'slechts' drie miljoen euro.

Een mijl in 3,6 seconden

De cijfers waarmee de technici elke dag te doen hebben sinds het project zes jaar geleden ontstond, tarten de verbeelding van elke sterveling. Op volle snelheid legt de Bloodhound SSC een mijl (1,6km) in 3,6 seconden af. Als iemand exact op het moment dat hij aan die snelheid langsrijdt met een 357 Magnum op de 'auto' zou vuren, dan raakt de kogel vermoedelijk het voertuig niet.

Ca. 135.000pk

Als aandrijving steekt er onder de 13 meter lange carrosserie een turbine uit de Eurofighter Typhoon. Die ontwikkelt 90 kilonewton stuwkracht. Maar dit is niet voldoende om tot de gewenste snelheid van 800 mph (1287 km/u) te halen. De ontbrekende 122 kilonewton worden door een tweede Power-Unit geleverd, een hybride raket. De Bloodhound SSC zal in de definitieve versie uiteindelijk over ongeveer 135.000pk beschikken en 7,8 ton wegen. Tijdens zijn 55-seconden durende rit zal Andy Green bijna 1800 liter brandstof verbranden.

Ook tegenovergesteld

Om het record officieel te maken, moet Green de helse rit ook in de tegenovergestelde richting afleggen. Dit vereist een volledig tweede team met brandstof aan het andere einde van de af te leggen afstand. De draaicirkel van de Bloodhound is 120 meter, het stuurwiel kan slechts een paar graden naar links of naar rechts bewegen.

En wat met de wielen?

“veiligheidshalve moest Rolls-Royce het hele labo met 36mm dikke stalen pantserplaten bekleden”

De ingenieurs betreden niet alleen op het gebied van aerodynamica nieuw terrein - het is immers belangrijk om de luchtstromen en turbulentie aan supersonische snelheden te kunnen beheersen – maar bijvoorbeeld ook voor de keuze van de wielen. Je hebt niet veel fysicakennis nodig om te begrijpen dat rubberbanden door de enorme centrifugale krachten snel in rook zouden opgaan. Dus ligt de Bloodhound op massieve aluminiumvelgen die zo'n 15 centimeter dik zijn en een diameter van 92cm hebben. Hun afdruk lijkt in profiel op een vlakke V om optimaal in het woestijnzand te grijpen - niet te diep, niet te ondiep. De uiterst precieze uitbalancering van de wielen nam de vliegtuigmotorenafdeling van Rolls-Royce op zich. Alleen daar kunnen de extreem hoge toerentallen (10.500/min) van de Bloodhound op een testapparaat gereden worden. En toch, veiligheidshalve moest Rolls-Royce het hele labo met 36mm dikke stalen pantserplaten bekleden.

De beste omstandigheden in Zuid-Afrika

Het team van Andy Green liet de wereld via Google scannen om te zien waar een dergelijke recordpoging überhaupt mogelijk zou zijn. De locatie mocht niet te hoog zijn (te dunne lucht) en ook niet te diep (te dik lucht). Hij moest politiek stabiel en logistiek gemakkelijk toegankelijk zijn. Bovendien moest de baan voldoende lang en breed zijn en perfect horizontaal. Uit zand in plaats uit zout bestaan, want zand is zachter en houdt de wielen beter in het spoor. Ze vonden wat ze zochten in Zuid-Afrika, ten noorden van Upington in de Hakskeen Pan aan de rand van de Kalahari woestijn. Het hoogteverschil bedraagt er over de vereiste minimale lengte (19km) net 60mm. Platter bestaat niet.

Steentjes rapen

Perfect is de piste echter nog lang niet. Tot juni 2015 zal de preparatie duren. Het gebied beslaat een oppervlakte van 24 miljoen vierkante meter en is drie mijl breed. Green laat niets aan het toeval over. Momenteel verwijderen meer dan 300 bewoners van de regio met hun blote handen elke steen die groter is dan een boon. Die zouden anders door de voorwielen de lucht in geslingerd kunnen worden en zo de Bloodhound op gevoelige plekken kunnen doorboren. 6000 ton stenen zijn ondertussen al per kruiwagen afgevoerd.

Een record dat zal standhouden

Als het Bloodhound-team erin slaagt het record te breken, is het er nagenoeg zeker van dat de komende 40 à 50 jaar niemand anders sneller over het aardoppervlak zal scheuren dan Green. De technische mogelijkheden en fysieke belastingen zijn namelijk grotendeels uitgeput.

(foto's: Flock and Siemens)