De S-Max staat op het onderstel van de nieuwe Mondeo. Een auto waarvan we vinden dat hij een uitzonderlijk goed evenwicht tussen comfort en rijplezier biedt, maar die net een tikkeltje minder scherp is dan voorheen. En dat verdict zullen we, misschien niet verrassend, ook uitspreken over deze S-Max. Die wordt door twee zaken gehandicapt. Enerzijds is er z’n gewicht. Zet 1,7 ton op de weegschaal en je hebt elk van de 180 diesel-pk’s nodig om in minder dan 10 tellen 100km/u per uur te halen. En z’n lange versnellingsbakverhoudingen helpen dan wel om het verbruik terug te dringen tot een erg puike 5,0l/100km, maar voor het dynamisme werkt het niet mee. En omdat de vorige S-Max nog op de markt kwam met een hydraulische stuurbekrachtiging en de nieuwe het moet stellen met een elektrisch exemplaar, doe je op dat vlak ook onvermijdelijk een stap achteruit. Centreerfunctie en stuurgevoel waren voorheen beter. Ford ontwikkelde wel nog een adaptieve stuurinrichting met variabele overbrenging (weinig aan je stuur draaien bij lage snelheden en veel bij hoge, voor eenzelfde stuureffect). Dat staat echter nog niet meteen in de optielijst en als het er wel staat, negeer je dat beter. Het klinkt leuk, maar het is onvoorspelbaar. Veelal premiummerken bieden dat aan en het kon nog geen enkele keer overtuigen.

De bediening van de S-Max levert je ook wat minder sensatie op dan voorheen. Stuur, pedalen en versnellingsbak zijn allemaal nogal karakterloos en ‘halfzacht’. Maar het weggedrag, dat kan nog steeds overtuigen. Ford haalt er wel een kunstgreep voor uit de mouw - torque vectoring, dat in bochten het binnenste voorwiel afremt om onderstuur te compenseren - maar het blijft voor dit segment zeldzaam prettig. Je kan zelfs de achtertrein wat laten uitwaaieren. Stabiliteitscontrole komt daarvoor laat genoeg tussenbeide. Het is dan uiteraard wel kordaat.