In de neus van de Cooper S versie zit een tweeliter met turbo. Een krachtbron die met z’n 192pk en 280Nm naar hedendaagse normen niet kan claimen erg uitgemolken te worden. Maar met alleen een aandrijving op de voorwielen en uitsluitend elektronische hulpmiddelen (in plaats van een mechanisch differentieel) om alles in goede banen te leiden is het meer dan genoeg. Een vlaag van heimwee naar de eerste Cooper S met z’n compressor en écht sperdifferentieel kunnen we echter niet onderdukken. Zo prettig als toen is deze nieuweling niet. Maar het is wel een klein beetje een speelvogel. Het onderstel blijft erg lang neutraal en flirt dan wat met de milde vormen onder- en overstuur zonder ooit slechte of kwaadwillige karaktertrekken te vertonen. Voorspelbaar dus. Ook voorspelbaar: het stuurgevoel valt tegen en de rechtuitstand van het stuur is onvoldoende afgebakend.

Strak weggedrag

Mini heeft de gewoonte z’n onderstel stugger af te stellen dan in feite optimaal is en dat doet het ook hier weer. Daardoor gaat de Mini Clubman erg vlak door de bocht en betaal je dat wanneer je oneffenheden links of rechts onder de wielen steekt. De filtering is niet altijd even subtiel.

Met z’n 7,2 seconden sprinttijd houdt de Clubman aardig stand in het segment van de compacte krachtpatsers. En z’n top van 228km/u is - hoewel niet echt relevant - ook behoorlijk hoog. Mini claimt een verbruik van 6,3l/100km maar zoals altijd is dat aan de optimistische kant. Terwijl we dit exemplaar voorproefden verdween er elke 100km 7,7l uit de tank.