Toyota etaleert met de C-HR een flinke dosis lef. Dat moet ook als je laat op het feest aankomt en nog een opgemerkte entree moet maken terwijl je concurrenten al smakelijk aan de taart zitten. Het evenwicht vinden, is eerder moeilijk. Want potsierlijk mag het nu ook weer niet zijn. Het lijkt als een paal boven water te staan dat deze Japanner zich daar soms aan laat vangen. Je kan echter niet discussiëren over smaak. De eclectische vormgeving moet ook een jonger publiek aantrekken. Jonge mensen kopen nu eenmaal zelden een Toyota en daar moet blijkbaar wat aan veranderen.

Eclectische vormgeving

Vaak levert zo’n harrewar aan lijnen ook objectieve nadelen op. Hier is het niet anders. Achter heel wat van het blinkende zwart schuilt geen glas, maar een dikke stijl. Het zicht rondom is daarom bedroevend. Vooral achter je. De elektronica wil dan met de nodige camera’s soelaas bieden, maar als je start, neemt dat systeem de tijd. Je bent al lang je parkeerplaats uit, eer je beeld krijgt.

Tegenwoordig bestaat uit een auto uit flink wat plastic. De kunst is dan om dat te kunnen verhullen. En neen, Toyota heeft dat niet onder de knie. Rond de weggestopte achterportierklinken en bij de grote, ver doorlopende koplampen oogt het daardoor erg goedkoop.