De Toyota C-HR wil niet alleen sportief ogen. Hij moet ook zo rijden. Niet iets waar dit merk voor bekend staat. Je moet applaudisseren bij de poging en tegelijk ook durven toegeven dat het doel niet geraakt wordt. Daarvoor is het resultaat te schizofreen. De ophanging reageert strak, maar daar zou de filtering niet onder mogen lijden. Het stuur reageert dan weer natuurlijk. Gevoel biedt het echter niet. En als de motor tot decibelproductie wordt aangepord, mist dat de nodige geloofwaardigheid. Gaat het wat sneller, dan is er echter te veel windruis.

Nu we het over de motor hebben… dat is natuurlijk ‘maar’ een twaalfhonderdje. Dat presteert voldoende en beschaafd en is op papier ook zuinig (6,0l/100km, 136g/km CO2). Wegsteken dat het een kleintje is, kan het echter niet. Als je sportief uit de hoek wil komen, moet het zo hard z’n best doen dat het zich verloren zuipt. En dan nog heb je meer dan 10 tellen nodig om je naar 100 te reppen. Onvoldoende om z’n looks waar te maken.