Marketeers noemen het SUV-segment tegenwoordig ‘volwassen’. Dat is een mooie manier om te zeggen dat ze op technisch vlak niets extra meer te bieden hebben. Het gaat om de looks en de rijhouding, niets meer. Bekijk het van de andere kant en je concludeert dat je ten aanzien van een gewone auto weinig of geen toegevingen moet doen op vlak van comfort en stuurgedrag. Twee elementen die heel wat meer kunnen overtuigen dan bij de eerste generatie Captur. Het onderstel van de jongste Clio-generatie absorbeert oneffenheden bijzonder efficiënt en houdt de koets nog strak in het gareel in de bochten. Daarin ontwaar je zelfs een snufje rijplezier. Is het wegdek slecht of ga je enthousiast over drempels en door putten, dan wordt duidelijk dat de veerweg wat meer had mogen zijn. Die worden eerder abrupt weggeboekt. Dat de testauto op de grootste velgen (18”) stond, hielp die zaak niet.

Meer dan vlot genoeg

We gingen op pad met de TCe 130pk. Een 1,3l viercilinder turbomotor die 130pk opwekt en ook nog eens 240Nm ter beschikking stelt en in casu werd gekoppeld aan een automatische transmissie met zeven verzetten (je hebt geen andere keuze). Het is een combinatie die de Captur meer dan voldoende vlot maakt. Naar 100 in minder dan 10 tellen? Ooit was dat het voorrecht van sportieve versies. Zelfs de 13,3 seconden die de instap-benzine of de 11 seconden die de enige diesel voorleggen, volstaan ruimschoots voor een modale gebruiker. De automaat mocht daarentegen wat alerter zijn. Hij blijft soms koppig enkele seconden te lang in een hoger verzet zitten. Wellicht om het verbruik wat te temperen. Zo’n kleine benzine vergt een rustig rijgedrag om zuinig te zijn. 6,6 liter gemiddeld volgens de WLTP-cyclus of 5,5 volgens de oude NEDC-homologatienorm. In de praktijk is een liter of zeven realistisch.