Omwille van de Belgische fiscaliteit zal de 159 hier vooral aan de man gebracht worden met dieselmotoren die 115 en 136pk sterk zijn, terwijl de fabrieksversies in wezen 120 en 150 paardjes afleveren. De krachtbron in kwestie is de inmiddels overbekende 1.9 JTD, in het eerste geval met 8 en het tweede geval met 16 kleppen. Die motor wist reeds in de 156 te overtuigen. In de 159 stelt zelfs de krachtigste variant wat teleur. Vooreerst om dat we er niet in sloegen de nochtans aardige fabrieksprestaties (een sprinttijd van 9,4 seconden en een top van 210km/u) te benaderen, en anderzijds omdat Alfa Romeo de scherpe kantjes van het weggedrag veilde. De 156 kwam met de 1.9 JTD behoorlijk potent uit de hoek, maar de omvang en het leeggewicht van 1535kg doen deze nieuweling de das om. De prestaties zijn aardig, niets meer. De 2.4 JTD met 200 noeste dieselpaarden kan een uitweg bieden, maar op papier vinden we het verschil niet overtuigend. Het motorkarakter wijzigde niet, waardoor je de common-rail diesel liefst boven 2.200 omwentelingen houdt.

De 156 etaleerde steeds een lichte nervositeit, een in de hand te houden spoorgevoeligheid en stond te zacht op z’n poten (vandaar de voorbumper ervan zo vaak het asfalt ontmoet). Allemaal zaken die je de 159 niet kan aansmeren. De nieuwe voorophanging met bovenliggende vierhoeken en de multilink achteras houden de wieluit- en inslag tot een minimum beperkt met voldoende achting voor het comfort. Uitstekend allemaal, maar het ‘Alfa-gevoel’ schiet erbij in, en dat vinden we spijtig. In snel genomen bochten kiest de 159 ook veel sneller voor onderstuur, duidelijk aangekondigd en haast onomkeerbaar, en ook dat zet een domper op het rijplezier. Objectief wellicht beter voor de weinig betrokken bestuurder die het merk moet aanspreken wil het meer 159’s aan de man brengen dan 156’s, al blijven daardoor wel enkele liefhebbers van het Italiaanse merk op hun honger zitten. De 159 stuurt bijna Duits-degelijk, maar is een stuk saaier dan voorheen.