Vanop de bestuurderspost van de Grand Voyager kan je moeilijk ontsnappen aan de Amerikaanse roots van het model. Niet alleen het stuurwiel is instelbaar. Ook de pedalen zwenken naar de meest comfortabele stand. In theorie want van beide instrumenten vinden we de instelbaarheid te beperkt. Het zitmeubilair blinkt uit in comfort en verwaarloost de steun niet helemaal. Uiteraard heeft het merk inspanningen verricht om kwaliteit en afwerking naar een hoger plan te tillen. Maar de concurrentie, en dan vooral de Europese, staat natuurlijk ook niet stil. Daardoor verbleekt de Grand Voyager nog steeds als een jeans in een emmer bleekwater als hij naast een Europeaan wordt geparkeerd. Zelfs de bestelwagen-afgeleiden doen beter. Maar het is niet allemaal kommer en kwel. De ergonomie is verzorgd en het pookje van de automaat zit origineel maar praktisch rechts van het stuur. En natuurlijk is er opbergruimte in overvloed. Zo zit er tussen de voorzetels een gigantische opbergkoffer. En je vindt vooraan alleen al 6 bekerhouders. Een klimaatregeling met verschillende temperatuurzones is bovendien standaard.

De ruimte op de tweede en derde zetelrij is bijzonder riant. Toch zijn we er niet onverdeeld gelukkig mee. We hadden vooral meer moduleerbaarheid verwacht. Akkoord, dankzij het ‘Stow‘nGo'-systeem verdwijnen de twee individuele zetels op de tweede zitrij en de bank achteraan netjes in een vlakke vloer. Eens op hun plaats valt er echter niets meer mee aan te passen. De twee individuele zitplaatsen kunnen enkel gedraaid worden als daar nog eens voor wordt bijbetaald. De bediening van de achterbank is kinderspel, want het vereist na het handmatig inschuiven van de hoofdsteunen enkel een druk op de knop. En de snelheid van de conversie is behoorlijk. Stressvrij ook want een antiklemfunctie verhindert dat je door een te enthousiaste zetel gegrepen wordt. De twee individuele zetels in de vloer krijgen is niet zo simpel als het lijkt. Van zowel de tweede als de derde zitrij betreuren we de opstelling van het zitvlak. Dat is immers zeer hellend waardoor je in een stuik-positie gedwongen wordt. Dat is normaal als er zuinig omgesprongen moet worden met hoofd- of beenruimte maar dat kan je van deze Chrysler toch moeilijk stellen. En tot slot missen we nog enkele typische monovolume-items. Simpele dingen, als klaptafeltjes, die je in de eerste de beste Renault Scenic wel terugvindt. Je kan ze wel krijgen, maar ook daarvoor moet je in de buidel tasten. Kort; in kubieke meters is de Grand Voyager onklopbaar, de indeling kan nog beter.