Het is natuurlijk allemaal goed en wel dat de B-Max opvallend ruim en erg veilig is - hij mag ook wel een beetje lekker rijden. Ford heeft op dat vlak immers een reputatie hoog te houden. En deze kleine monovolume deelt de ingenieurs moeilijke kaarten; een hoger zwaartepunt, het gewicht van de deurconstructie en de simpele ophangingsarchitectuur (achteraan) van de Fiësta. Maar als Ford ergens talent voor heeft, dan is voor de afstelling. We joegen de kleine driecilinder in het rood op de Duitse autobahn en zelfs bij snelheden die ver boven de Belgische maxima liggen, blijft de stabiliteit ronduit uitstekend. Je betaalt het gelag bij lage snelheden, waar vooral de achteras soms stug reageert, al vinden we het offer hier verantwoord. De stuurbekrachtiging is dan wel elektrisch, maar hier is de sturing op z'n minst goed. Wat meer gevoel zou het recept nog pittiger kunnen maken, al is dat voorlopig nog toekomstmuziek.

De éénliter driecilindermotor is de nieuwe ster in het Ford-aanbod. En terecht, want door het buitenechtelijk ploffende cilindertje heeft het een leuke klank, terwijl de turbo ervoor zorgt dat de eenheid verrassend hard aan de koets sleurt. De cijfers - 120pk en 200Nm (tijdelijk - met de overboost-functie) zijn daarvan een duidelijke illustratie. De aandrijflijn zou gerust een zesbak kunnen verdragen. Maar voor de uitstoot of het verbruik is dat alvast niet nodig. De door de constructeurs opgegeven cijfers daarvoor zijn 114gr/km en 4,9l/100km. Niet dat we dat gehaald hebben, maar zelfs met de teller regelmatig op 189km/u (topsnelheid) wou het gemiddelde niet hoger dan 9 liter. Minder dan verwacht, gezien de pijniging. Een meer representatieve verbruikscyclus leverde ons 6,2 liter op. Wie minder wil, zal zich tegen het ophitsende karakter van het motortje moeten wapenen.