Even werd er, vijf jaar geleden al toen de ontwikkeling werd aangevat, over nagedacht om de 508 op het Insignia-onderstel te zetten. Uiteindelijk werd het een evolutie van het EMP2-onderstel van PSA zelf, met nieuwe ophangingselementen voor (speudo-McPherson) en achter (multilink). De afstelling ervan is bijzonder fijn. De Fransen kunnen dat. Vooral wanneer je de instelbare demping (bij GT) in ‘normal’ of ‘comfort’ laat staan. Vergevingsgezind, zonder een strak bochtengedrag te verhinderen. Alleen de demping van korte oneffenheden kan nog een tikkeltje beter (betonnaden bijvoorbeeld) en dan zijn we aan het muggenziften met een zeer, zeer fijn zeefje. Er zijn natuurlijk SUV’s, zelfs binnen Peugeots eigen gamma, die met gemak een parcours als spaghettislierten binnensmikkelen. Sommigen zijn zelfs indrukwekkend. En toch maakt de 508 op elk cruciaal punt de voordelen van een lagere auto met een evenwichtig onderstel duidelijk. Hij hapt met een gretigheid die een SUV eenvoudigweg niet kan etaleren. Fysica, weetjewel.

De 2-liter diesel met 180pk, 400Nm en een achttrapsautomaat kennen we allen al uit de 308 GT. Een fijne krachtbron die op papier slechts 4,7l/100km verbruikt en niet meer dan 124g aan het verketterde CO2 uitstoot. De praktijk heeft het veeleer over 6 liter - ook nog lang niet slecht. Als je rustig rijdt tenminste. De 8,3 tellen acceleratietijd van de voorwielaandrijver of de top van 235km/u vooral niet uittesten dus. De stuurbekrachtiging is ook herwerkt. Bij normale snelheden centreert het beter (een heikel punt bij die elektrische toestanden van tegenwoordig), terwijl het erg intuïtief stuurt. De remmen kregen we niet moe. Het is niet dat we niet geprobeerd hebben. We gingen ook al even rond met de 130pk-uitvoering om te constateren dat ook die vijftienhonderd niet op z’n tandvlees zit. Hij klinkt wel wat minder romig.