Opel's GT is een echte Roadster. Een open tweezitter die volgens klassiek recept werd bereid. Z'n komst werd aangekondigd door de Pontiac Solstice die in 2002 werd onthuld en de Vauxhall VX Lightning die erop volgde. De motor ligt onder de lange neus en de aandrijving geschiedt op de achterwielen. In gesloten toestand is hij slechts 1,27m hoog, terwijl de wielen bijzonder ver op de hoeken van het 1,81m brede en 4,10m lange koetswerk zijn geplaatst. Die assertieve pose wordt extra in de verf gezet omdat bolle koetswerkpanelen worden afgewisseld met scherpe lijnen. Hoewel het gros van de componenten met de andere tweezitters (zoals opgesomd in de inleiding) gedeeld worden, integreerde Opel z'n eigen accenten in de neus waarop dan ook een brede verchroomde band prijkt.

De GT acht veel belang aan uiterlijk vertoon. De velgen met vijf ranke spaken hebben dan ook steeds een diameter van 18 duim, zodat ze de wielkasten goed opvullen. De achterbumper heeft wat weg van een diffuser terwijl er eveneens twee grote uitlaatspruitstukken in prijken. Op de flanken en de motorkap vinden we ten slotte nog luchtdoorstroomopeningen. Of tenminste; elementen die ervoor door moeten gaan. Zowel de verchroomde exemplaren bovenop de neus als exemplaren op de flanken zijn compleet nep. We begrijpen dat het oog ook wat wil, maar zou het zoveel moeilijker zijn om het plaatwerk ook daadwerkelijk te perforeren? Bedenkingen hebben we ook bij de assemblagekwaliteit. Met één oog op de weegschaal is het verklaarbaar, zelfs logisch, dat er maximaal gebruik werd gemaakt van lichte materialen en kunststoffen. Maar de toleranties bij de assemblage (lees: koetswerknaden) hoeven daarom niet groter te worden.