Honda schuift de CR-V naar voren als een zeer polyvalent voertuig, maar daarin overdrijft u best niet. Het systeem dat Honda gebruikt voor de vierwielaandrijving -een koppeling die wordt geactiveerd door een verschil in debiet tussen twee aan de assen gekoppelde pompen is immers dermate lui en traag, dat u zichzelf hopeloos hebt vastgereden voor het uit z'n slaap ontwaakt is. Het helpt u hoogstens een besneeuwde helling op en Honda achtte het -gezien het beperkte gebruik dat het cliënteel ervan maakt wellicht terecht- niet nodig verbeteringen aan te brengen. Met die bedenking achter ons kunnen we het koper van de loftrompet oppoetsen. Ondanks een op comfort gerichte ophanging stuurt de CR-V snedig, prettig en precies. Hij heeft dankzij z'n geringe hoogte een weggedrag dat goed vergelijkbaar is met dat van een berline. Zet je de stabiliteitscontrole op non-actief, dan kan je de CR-V zelfs de bocht in gooien. Voorspelbaar en zonder verrassingen.

De huiseigen 2.2 i-CDTi ontwikkelt nog steeds 140pk en voelt daarmee de hete adem van de concurrentie in z'n nek, maar beschikt ook over een riant koppel van 340Nm. Aan het blok zit nu standaard een prettig schakelende zesbak vast, al schreeuwt deze hoge comfort-break -en dat zeggen we niet gauw- om een automaat. We kunnen de diesel roemen om z'n prestaties. De sprinttijd van 10,3 tellen (drie tienden sneller dan z'n voorganger) is zonder meer correct en de krachtbron is vooral bij lage omwentelingssnelheden zeer gewillig. Anderzijds valt op dat het blok zich in deze CR-V minder goed nestelt dan in pakweg de Accord. In het interieur sijpelen meer trillingen door en vooral bij een koudstart zit er duidelijk een kikker in de keel. Het opgegeven normverbruik bedraagt een zeer puike 6,5l/100km. Tijdens onze test realiseerden we een verbruiksgemiddelde van 10,7l.