De duurtest-Dacia, die hebben we al aan een marathonverbruiksmeting onderworpen, dealerervaring opgedaan en de kilometerkostprijs uitgevlooid. Maar hoe rijdt zo'n Sandero nu eigenlijk?

Een blik ons testarchief leert dat de Sandero bij de eerste kennismaking, die al dateert uit 2008, een totale score haalde van 68%, met een middelmatige score van 70% voor de rijeigenschappen. Maar dat was met een benzine, niet met de 1.5 dCi die in het vooronder van onze duurtester leeft. En laat ons meteen de niet veelzeggende cijfertjes er tegenaan gooien: het bij de Clio geleende dieselblokje is bij onze tester de variant met 90pk. De centrale houdt ook nog 200Nm trekkracht achter de hand en is de levensgezel van een handgeroerde vijfbak die ook al uit voorgenoemde Fransoos afkomstig is. Echt sexy kan je de prestaties niet noemen: als je voldoende geduld hebt zou het mogelijk moeten zijn om 173km/u te halen en de sprint naar de geijkte snelheid neemt 12,8 tellen in beslag.

Maar dat is natuurlijk slechts het halve verhaal. Bij lage snelheden kan je de Sandero diesel immers nooit een gebrek aan werkijver aansmeren. Op de snelweg neemt het allemaal wat meer tijd in beslag, al onthou je daar vooral de nadrukkelijke aanwezigheid van rij- en rolgeluiden. En daarmee hebben we meteen het meest heikele punt van de Sandero achter de kiezen.

De besturing voelt wat wazig aan. Ouderwets, eigenlijk, en dat is een gevolg van de soepele onderstelafstelling waarmee de uit Zuid-Amerika geïmporteerde vijfdeurs gezegend is. De vaak getormenteerde wegen in de landen waarvoor het model oorspronkelijk is ontwikkeld zijn daar natuurlijk niet vreemd aan. En eigenlijk betekent dat meteen ook dat de Sandero zich in België kiplekker voelt. Het gebrek aan structureel onderhoud van het Belgische wegennet wordt er zowaar draaglijk door. De keerzijde van de medaille is onvermijdelijk: het model heeft wat meer te lijden onder lastenwissels en de elektronische hulpmiddelen beperken zich tot een ABS-systeem. Weerom hoef je er niet echt wakker van te liggen - er zijn natuurlijk grenzen maar kuren heeft de achtertrein niet.

Het verdict dan... een tikkeltje ouderwets is hoe de Sandero aanvoelt. Met inbegrip van, een je zou dat hem niet aangeven, een lepeltje ‘old school' rijplezier. Als hij alleen wat stiller zou zijn...